Haydarpaşa İskelesi’ne on bir numaralı vapurdan iniyordum. Saat sekiz buçuk olmuş, gökyüzü kara bir örtüye bürünmeye başlamıştı.

İki ay geçmişti, temmuzun ateş püskürdüğü bir gün, sanırım öğleden az sonraydı, Kalpakçılarbaşı’ndan geçiyordum.

İşlerime ait yapılması gerekenleri bitirmiş, rahatça gezebilmek için artık kendi keyfime kalmıştım. O zaman sevdiklerimi ziyarete başladım.

Ağustos içinde bir cuma günü sanki gökyüzü yeryüzüne ateş püskürüyordu. O derece sıcaktı ki...

Sabahleyin gözlerimi açtığım zaman kendimi hakikat âleminde buldum. Düşünmeye, hayal ile hakikat arasında geçirdiğim bu aşk gecesinin hakiki ayrıntıları ve lezzetlerine dair fikirlerimi derinleştirmek için düşünmeye vakit yok.

Necdet Feridun’un bana yazdığı mektup burada son buluyordu. Bu uzun, acıklı mektubu birkaç defa okudum, her defasında gözlerimden akamayan acı gözyaşının kalbime damladığını hissederdim.