MÜŞTAK BEY — Hele bu akşam damat giriyorum ya... Bereket versin ki. Bugün nikâhım kıyıldı, yoksa aşk ile telâşımdan az kaldı nikâhsız damat girecektim. HİKMET EFENDİ — Hiç öyle şey olur mu? MÜŞTAK BEY — Neye olmaz? Buna âşık evlenmesi derler.

ZİBA DUDU — Müjde, evlâdım, müjde! Gelin hanım geliyor. Yoldadır. MÜŞTAK BEY — Ah benim valideciğim! Sen olmasan, ya ben hasretime kavuşur muydum? Bunun için sana ne iyilik edeceğimi bilmiyorum.

MÜŞTAK BEY (kendi kendine) — Şimdi benim Kumrucuğum kafesine girecek ha? Ah, bir kere kanadının altına girebilseydim! Fakat insan kısmının yediği bir yem vardır ya. Adına para derler...

ZİBA DUDU — Evlâdım, gelin hanımı getirdim. Gel, koltuğuna gir de köşeye oturt! MÜŞTAK BEY (sevincinden türlü türlü tuhaflıklar sergileyerek, Sakine Hanım’ı Habbe Kadın koltuklamış olduğu halde karşılar) — Vaaay!...

MÜŞTAK BEY — Vay! Mahalleli beni zorla damat mı yapacaklar? ZİBA DUDU — Evet. Ya damat yapıp koyarlar, ya hapse.

EBÜLLÂKLÂKA (başında bir boyalı mendil, tebdil-i kıyafet ve lisaniyle ayınları çatlatarak ve kafları patlatarak) — Sanki bir telâş ile beni böyle uykudan kaldırıp da getirmenin ne mânası var? Ortaoyununa çıkar gibi, bakın şu kıyafetime! Ayıp... Gürültünüz noluyor?

ATAK KÖSE (arkasında küfe ve bir elinde kürek ve bir elinde süpürge ile) — İstemeyiz! HİKMET EFENDİ (dahi Atak Köse’nin arkasından yetişerek) — Ne istemiyorsunuz?

HABBE KADIN (Kumru Hanım’ı bir halde getirir ki, kâh ağlar gibi gözlerini ovuşturur, kâh bir eliyle yüzünü kapayıp parmaklarının arasından yan yan Müştak Bey’e bakar) — İşte efendim, asıl gelin hanım!