Başlamadan aziz okuyuculara şurasını itiraf edelim: Hikâyeye adını koyduğumuz “Refet”, serüvenini yazmaya başlayacağımız kızcağızın asıl ismi değildir. Esas adının yazılmaması için böyle uygun gördük.

Binnaz pencereden Refet’i gözlüyordu. Güneşin sıcaklığı sanki hayatın akışı olarak çocuğun vücuduna nüfuz ediyormuş gibi Refet’in kurumuş kemiklerinin şekli meydana çıkmış olan yanaklarına hafif bir pembelik geldi.

Refet’in dudaklarında bir tebessüm belirdi. Ah, bu tebessüm ne anlamlıdır! Nice yüzlerde, ne hallerde görülür. Neleri izah, nice izahı güç şeyleri ifade eder.

Refet okuyup öğrendiği şeylerin özetini ve incelemiş olduğu şeylerin içeriğini annesine sesli anlatırdı. Böylece Refet geceleri adeta annesine sözlü ders anlatıyor ve onu eğitiyordu.

Refet, rüştiyenin son sınıfında hedeflediği gibi birinciliği kazanarak Kız Öğretmen Okulu’na geçti. Öğretmenlik diploması almaya artık dört yıl kalmıştı.

Ertesi sabah iki kız kardeş Refet’in kapısını çaldılar. İkisi de pek sade giyinmiş olduklarından elbiseleri ev sahiplerinin pek dikkatini çekecek derecede değildi, ancak kibar hal ve tavırları onlara karşı saygılı bir tavır alınmasına neden olmuştu.

Mehtabın olduğu gecelerde bahçede biraz vakit geçiriyorlar, mehtap olmadığı gecelerde salondan, gökyüzünün berrak olduğu zamanlar parlak yıldızları seyrediyorlardı. Refet coğrafya okumuştu, fakat astronomi hakkında bilgisi yoktu.

Aradan birkaç gün geçtikten sonra Refet ile Şule köşkten konaklarına geçen Cazibe ve Şahap Hanımları ziyarete gittiler.

Derken sofada o ev müdavimlerinden olmayan bir canfes kumaş hışırtısı ve bir ayak tıkırtısı işitildi. Bir de odanın kapısı tık tık vuruldu.