Toy çağımda bir öğüt vermişti babam, hala küpedir kulağımda: "Ne zaman" demişti, "birini tenkide davranacak olsan hatırdan çıkarma, herkes senin imkanlarında gelmemiştir dünyaya."

Doğuya niye gelmişlerdi, meçhul. Fransa'da laf olsun diye bir yıl kalmışlar, sonra da polo oynanan, har vurup harman savrulan çevreler arasında savrulup kalmışlardı.

İki kadın kül renkli sundurmaya çıktılar. Masada dört mum ışığı, yatışmış olan rüzgarda titreşiyordu.

Daisy, o güzel biçimini yoklamak istermiş gibi yüzünü iki elinin arasına aldı. Gözlerini yavaş yavaş akşam karalığına doğru kaldırdı.

Yine de bu kurşuni topraklarda, üzerinde durmamacasına dalgalanan sarı toz ıspazmozlarının yukarısına bir an sonra Dr. Eckleburg'un gözleri seçilirdi. Dr. Eckleburg'un gözleri maviydi.

Daire en üst kattaydı. Ufak bir oturma, ufak bir yemek, ufak bir yatak odası, bir de bir banyo... Oturma odası, oraya göre olabildiğine büyük, örme resimli kumaş kaplı oda takımıyla öyle ağız ağza o kadar doluydu ki...

"Peki ama neden evlendin öyleyse?" diye atıldı Catherine, "Zorlamadılar ya seni!" Myrtle düşündü: "Kibar bir insan sandım, ondan evlendim." dedi sonunda.

Yeryüzü güneşten el etek çektikçe ışıklar da gürleşir, orkestra gamlı bir kokteyl havası çalar. İnsan sesleri de bir perde yükselir. Kahkahalar gitgide kolaylanır. İşarete bakar herkes gülmek için...

"Vallahi sahici safyası mafyası, hepsi tamam haa! İlkin iyi cins mukavvadan yapılmış sandım İşte bak yahu, hepsi sahici, sayfası mayfası. Gelin, gelin göstereyim." İnanmadığımıza yüzde yüz emin, koştu kitaplara...

Dediğim sofa, adam almıyordu. Sarılı kızlardan biri piyano çalıyor, ünlü bir koronun üyesi olan uzun boylu kızıl saçlı kadın da şarkı okuyordu. Fazla kaçırmıştı şampanyayı, hem şarkı okuyor hem ağlıyordu.

Akşam yemeklerimi Yale kulübünde yerdim çoğu. Nedense günün en kasvetli işiydi bu benim için. Sonra yukarı kitaplığa çıkar, harıl harıl bonolarla tahvilleri incelerdim bir saat.

Dr. Berry Mackeen dört kızla gelirdi hep, değişik kızlardı her seferinde ama öyle benzeyenini bulurdu ki hep aynı kızla geliyor sanırdınız.

"Peki mirim, anlaşıldı." diye seslendi Gatsby. Yavaşladık, cüzdanından beyaz bir kart çıkararak adamın burnuna uzattı.

Afallamıştım. Biliyordum gerçi 1919 yılında beyzbol dünya serisinin dalavereye getirildiğini ama nasıl oldu bu iş diye sorsalar olacağı varmış olmuş der çıkardım.

Benden bu kadarcık bir şey istemesi için bütün bunları bilmem şart mıydı yani? Ürkeklik gelmiş üstüne öyle uzun beklemiş ki senin alınacağından utanmış. Bütün bunlar neyse ne ama tuttuğunu koparır soyundan bir adam nihayet.

Dallarından sular sızan çıplak leylak ağaçlarının altından eve doğru büyücek açık bir araba geliyordu. Durdu.

"Diyeceğim, türlü işe girdim" diye doğrulttu kendini sonra "İlaç ticaretine atılmıştım, sonra petrol işine girdim. Şimdi ikisini de bıraktım."

Bildiğimi de unutmuştum, siz de görüyorsunuz çalamıyorum ki bildiğimi de. "Çok konuşuyorsun" diye tersledi, Gatsby. Zenginler para, fakirler çocuk yapar.

Onunla iniltilerimle de bir duraklama olmuştu ya, haftalarca ne yüzünü görmüş ne de telefonda sesini işitmiştim.

"Çok iyi etmişsiniz ama" dedi bir başka dost "belli titiz bir hatun." Doktor havuza soktu başını.

"Hasta mı Mr. Gatsby?" "Değil." Bir duraklamadan sonra da ağzını yayarak "efendim"i ekledi istemeye istemeye. "Çoktandır ortalarda yoktu da merak ettim."

Sesi boğucu havayla cebelleşiyor, sıcağı çırpa döve anlamsızlığını bir biçime sokuyordu adeta. "Ahırdan garaj yapıldığını duymuşsunuzdur ama..." diyordu Tom, Gatsby'e "Garajı ahıra çeviren ilk benim." "Şehre inmek isteyeniniz yok mu?" diye diretmesini sordu Daisy.

"Olur vereyim sana o arabayı." dedi Tom, "Yarın ikindileyin yollarım." Oralar zaten hep böyle gizliden gizliye tedirgin edicidir. Öğle sonrasının göz kamaştısında bile. Şimdi de arkadan biri geliyor gibi uyarılmıştım.

"Bu da iyi elin oğlu kalksın gelsin cehennemin bir ucundan karıma sulansın, ben de yaslanıp arkaya eli kolu bağlı oturayım ha! Yağma yok!"

"İstiyorsan vereyim biraz Jordan. Sen Nick?" Cevap vermedim. "Sana söylüyorum Nick!" dedi yeniden.

Tom'un buyurgan kolları yolumuzu açmacasına hala artmakta olan kalabalığı tedirgince yardık. Bir saat kadar önce binde bir ümitle çağrılmış bir doktor, elinde bir çanta, yanımızdan koşa koşa geçti.

Ama Daisy'nin evine girişinin bir kör talih eseri olduğunu da iyi biliyordu. Jay Gatsby denen adamın geleceği ne kadar parlak olursa olsun şimdilik meteliksiz, atsız bir delikanlıdan başka neydi ki...

"Ne iyi etmişim de söylemişim ona." Gönlünü alacak tek sözdü bu söylediğim, çünkü baştan sona hiç doğru bulmamıştım onun gidişini.

Wilson'ın camlaşmış gözleri, üstünde ufak kurşuni bulutların olmadık biçimlerde bürünüp hafif seher yerinde bir yandan bir yana seğirttiği kül tınazlarına çevrildi. "Söyledim ona" diye mırıldandı.

Ertesi sabah Wolfsheim'e bir mektup yazdım, bilgi istedim. Bir sonraki trenle gelsin hemen diye dayattım. Kahya ile yolladım New York'a. Mektubu yazarken gelsin demeyi bile fuzuli belliyordum.

Ben onu hiçten var ettim, çirkeften tutup çıkardım onu! Daha ilk bakışta hükmünü verdim. Yakışıklı, efendi bir gençti. Oxford'da olduğunu söyleyince "Tam bana göre adam bu!" dedim, kendi kendime.

Doğu beni en sardığı zaman bile sade çocukları, pinponları esirgeyen bitip tükenmez sorgu sualleriyle Ohio'nun ötesindeki o sıkıcı, dağınık, ablak şehirler yanında üstünlüğünü en sağlamına duyduğumda bile, işte o zaman bile Doğu'nun benim için bir çarpılmışlığı vardı...