Sofranın etrafında yedi kişiydiler...

Ahmed Cemil, şimdi kendisini unutmuş, yalnız göğsünü şişiren dimağında muttarit darbelerle...

Ahmed Cemil, Ali Şekip'in yalnız bir şeyini affedemez...

Şöhret bulmak, edip olmak, herkesçe tanınmak bugün o kadar acılıklarına göğüs vermek için hayatını zehirlediği bu edebiyat aleminin bir gün yüksek zirvelerine çıkmak...

Unutamayacağı şeylerden biri de mektep arkadaşları arasından biri...

Kavga denince kimse onunla yarışamazdı.

Derslerini artık kâmilen ihmal eder olmuşlardı. Mektepte bütün kurtarabildikleri vakitler bunlara sarf edilmiş oluyordu.

Şurada oturmak... Bu etrafı muhit olan eşyaya tasarruftan doğacak bir kanaatle oturmak...

"Çıkan cüzlerle aslını veriniz" dedi...

Bu hayali daima süslerdi.

Bu hayat tarzı daima böyledir. Cuma yok, pazar yok. Her gün çalışacak...

Ahmed Şevki Efendi, bu sabah şu cümleyi pek hiddetle, beyaz keten yeleğinin altında zorca zapt olunan göbeği yerinden sarsılarak söylemişti.

Ahmed Şevki Efendi, zihninde bir müşkülün halliyle meşgulmüş gibi iki parmağının arasında çenesini sıkıp duruyordu...

"Elbette! İşte asıl farkınız da o değil mi?"

Kafiyenin tertip tarzını sırf zevke fakat bir ittirat içinde zevka tevfkifan icra etmek bize ait bir muvaffakiyet...

Başını çevirdi. Hüseyin Nazmi ayakta, bir eli yaprakların yanında...

O ay, bunların arasında bazen bir kırmızı kağıt fener gibi donuk...

Lambalı duvarların, tavanların arasında mermer masalar, bu masaların etrafında birçok adamlar ya gazete okuyor ya yavaş sesle konuşuyor.

Bunlar hep şu kırık sesli boyalı kadın içindi. Sonra direklerini masaya dayadı, çenesini avuçlarının içine aldı...

Ahmed Şevki Efendi oturduktan sonra "Sanki niye geldik? Bu hayrı görmüş olmaktan başka bir şey kazandık mı?" dedi.

Bir gün iki arkadaş matbaada yine herkesten evvel buluştular...

İkbal'in gelin olacağını düşündükçe, bir vakitler onu uzun beyaz uzun etekli moda gazetelerinin mürebben ilavelerinde görerek imrendiği şeylere benzer bir esvab içinde...

Yemek yedikten sonra Vehbi Bey, İkbal'le odasına çekilirse, Ahmed Cemil annesinin yanında kalırdı.

Lamia'dan daima pek sıcak bir his duymuş, onunla beraber bulunmaktan haz almıştı.

Ne olacağını Ahmed Cemil tayin edememişti fakat matbaada bir şey olacağından, eski çalışma zevkinin zevale uğrayacağından o da emin idi.

Köşke geldikleri zaman, henüz tamamen akşam olmamıştı. Hüseyin Nazmi, "Gazeteleri, kağıtları bırakayım biraz gezelim." dedi.

İdare memuru başını salladı, göğüs geçirdi "Bilmem ama fena görüyorum." dedi.

Bir aralık, nahiye müdürü olan eniştesinden bahsetti "İmdadıma yetişmeseydi bu dükkan zor açılırdı." dedi.

Şimdi artık eserini yorulup da bitirmek isteyenlere mahsus bir ihmal ile evvelce müşkülpesentliğinden kurtulamayan müsamahalarla dolduruyor...

Artık yemek bitmiş, Raci büsbütün serbest kalan çenesini İlhami Efendi'ye methiyeler dökmeye hasretmiş idi ki Hüseyin Nazmi, "Arkadaşımın eserini tanıtacak bir iki söz söylemek için misafirlerimin müsaadesini talep ederim" dedi.

"Öyle bir şeyden katiyen haberim yok!" dedi. Raci kendisine kin ve gayz ile dolu bir nazarla bakıyordu.

İşte yalnız şu iki kelime, Lamia'nın ta çocukluktan beri katre katre birikerek, tazyike lüzum görülmeyerek bir aralık taşıveren sevdasının iki açık nişanesi değil miydi?

Demin geç kaldığını, zaman kaybettiğini düşünüyordu; şimdi işte hakikat gözyaşlarıyla, ıstıraplarla önünde birden meydana çıkmıştı. Şimdi ne yapacak?

İkbal daima mahzun, daima sakit, evin içinde bir heyula şeklinde tahtalara basmaktan korkarak, annesiyle kardeşine sokulmaktan ürkerek dolaşıyordu.

Yarın yine zelil bir ecir sıfatıyla o matbaaya gidecek, o adam için çalışacak, hiçbir şeye vakıf değilmişçesine ona gülmek için kendi kendine cebredecek değil mi?

İkbal, acı bir hande ile tekrar gözlerini kaldırdı, şu dakikada zihninden geçen şeyi, dalgın dalgın yüzüne dikilen bu gözler Ahmed Cemil'e vuzuh ile takrir ediyordu.

Bugün hiç kimse ile konuşmaya tahammül edebilecek bir halde değildi. Yalnızlığa şedid ihtiyacı vardı. Matbaada kendi odasına kapandı.

Bu sabah Saib, Ahmed Cemil'i orada görünce "Galiba gene içeride!" dedi. Ahmed Cemil başıyla "Evet!" cevabını verdi.

"Amma yine yırtık pantalonlar, eski potinlerle gezecekmişim, yine kitapçı dükkanlarında peynir ekmekle vakit geçirecekmişim, hiç olmazsa o eski esvaplar altında, o muhtasar sofra başında haysiyetimi muhafaza etmiş olmakla mutmain olurum ya..."

"Bak, yalnız o mümkün değil, anlıyor musun?" Eliyle sözünün katiyetini göstererek ilave etti: "Senden ve hiç kimseden..."

Kabir bitince, tabutu iplerle sararak indirdiler...

O vakitler Aksaray caddesi henüz Şehzadebaşı'yla Direklerarası'na mağlup olmamıştı. Şimdi Vezneciler'i dolduran Ramazan eğlencelerinden bir kısmı o zaman bu sokakta halkı han içlerine toplardı.

O da şu dakikada, büyük matemlerden sonra birbirini seven iki kalbin ilk tesadüfünde hissedilen ağlamak arzusuyla Hüseyin Nazmi'ye bakıyordu.

Artık ona tekrar tesadüf etmekten korkuyordu, onun için çıkmamaya karar vermişti.

"Zevcimin hastanede ölmesine müsaade edemezdim, değil mi?" Yüzünü örten peçenin altında ağlıyordu.

Ahmed Cemil acı bir hande ile bakıyor, şimdi esmer bir kül tabakası şeklinde duran bu kağıdın üzerinde bir beyazlıkla beliren yazılara bakıyordu.

Ahmed Cemil, "Anne!" dedi. Bu hitabı sıcak bir teslimiyetle kalbini yıkayarak tekrar etti "Anne, müsaade eder misin? Senin dizine yatayım..."