Kültür Sese Bürününce - İstanbul - 15/09/2021

Kültür Sese Bürününce - İstanbul - 08/09/2021

Kültür Sese Bürününce - İstanbul - 29/09/2021

Kültür Sese Bürününce - İstanbul - 22/09/2021

Kültür Sese Bürününce - İstanbul - 01/09/2021

Kültür Sese Bürününce - İstanbul - 06/10/2021

Kültür Sese Bürününce - İstanbul - 13/10/2021

Bütün eski medeniyet araştırmalarında, sanatın, özellikle de musikinin insan psikolojisindeki etkisinin fark edildiği, inançla ve dinî öğelerle birlikte kullanıldığı tespit ediliyor.

Türklerin at ve koyun yetiştiriciliğine dayalı sosyo-ekonomik modeli dolayısıyla buradan edindiği tecrübe birikiminin, diğer birçok konuda olduğu gibi, tıp konusunda da onu, erken fark edişlere yönelttiğini söylemiştik

Efendim, “Müzik ruhun gıdasıdır” diye bir söz vardır, hepimiz biliriz. Bu söz MÖ 500 lerde yaşamış bir bilgeye, Konfiçyus’a ait bir ifade. Asırlar önce söylendiği halde, insana, hayata ve işleyişe dair bir hakikati ifade etmesi dolayısıyla, sanki yenice söylenmiş gibi tazeliğini koruyor.

Eserleri Latinceye çevrilerek 13.yüzyıldan itibaren 17. Yüzyıla kadar bütün Avrupa ülkelerinde okutulan İbn-i Sina, eski Yunan tıp otoriteleri, Hipokrat ve Galen’i gölgede bırakan buluş ve teorileriyle sadece İslam dünyasının değil, bütün insanlığın ışığı olmuştur.

Müziğin bir ruh gıdası oluşu, sadece insana da değil, bütün canlılara tesir edişi, kadim zamanlardan itibaren bilinen, dahası tecrübe edilmiş, bazı hükümlere varılmış bir konu.

Türk musikisinin mahiyet itibariyle İslamiyet öncesi dönemlerden İslami döneme taşınan üç karakteristik alanı bulunduğundan bahsetmiştik. Bu alanın ilki, devletin ve hakanın kös’le sembolize edildiği “Hakanlık müziği” dediğimiz tarzdır

Programda Akademisyen ve Müzik Bilimci Fatma Adile Başer, Kültür ve Musîki İlişkisine Değiniyor.

İslâmî dönemde ozanlık âşıklığa, destanlar divan geleneğine ve tasavvufî hikmetlere evrilerek gelişti, olgunlaştı. İslam tarihinde Türk üslubunun, Türkçe hikmetlerle kendini göstermesi ve açtığı yolda Türk tasavvufunun ilerlemesi Pir-i Türkistan olarak anılan Hoca Ahmet Yesevî atamız sayesindedir.

Kültür Sese Bürününce Programında Dr. Fatma Adile Başer Kültür ve Musıkî İlişkisine Değiniyor.

Değerli mütefekkir şairimiz Yahya Kemal, Türk kültürünün “üstadlar elinde yoğrulduğunu” söyler. Gerçekten de kültürümüze baktığımızda bu sözün doğruluğunu onaylamamak mümkün değildir.

Kültür Sese Bürününce Programında Dr. Fatma Adile Başer Kültür ve Musıkî ilişkisine değiniyor.

Musikimizin, gerek nazariyatı ve gerek beste varlığının günümüze ulaşması, onların, olmazsa olmaz bir vazife addettikleri hocalıkları, eğiticilikleri sayesinde mümkün olabilmiştir.

Esnaf Mehteri

“Ta’lim” bir yönteme bağlı olarak birine bilgi öğretmek, ders okutmak demek oluyor. Nitekim öğretme işiyle meşgul olana, bu sebeple talim ettiren manasında “muallim” denmiş

Nevbet Müziğinin Esas İtibariyle Bir Çalgılara Mahsus Oluşu Ve Asıl Repertuvarının Peşrev, Saz Semaisi ve Cengi Harbiler Gibi Kendine Mahsus Havalardan Meydana Gelmesine Dair

Tanzimat’ın akabinde Enderun-ı hümayun’un kaldırılıp yerine müzika-i hümayun’un kurulmasıyla birlikte Osmanlı sarayının gözde müziği Avrupa müziği olmuş, Türk makam müziği tedrici olarak gözden düşmüş ve resmî destekten mahrum kalmıştır.

Halk Müziğimizde Yaşamaya Devam Eden Nevbet Bakiyelerine dikkat çekiliyor.

Makam musikimize tarihî açıdan bakıldığında, onun İslam medeniyetinin içinde ve İslâm sanatlarına bağlı bir estetik alan olarak biçimlendiği görülüyor. Bu biçimlenişte medeniyetin temel ölçüsü Kur’an-ı Kerîm olmuştur.

Nevbet müziğimizin özgünlüğü ve 17. yüzyıldan itibaren Avrupa milletlerince taklit edilmesi.

Modernizmi, yani maddeyi temel alan, metafiziği yok sayan pozitivizm ve materyalizmi, bugünkü gibi içselleştirmediğimiz devirlerde, insan; ruhu ve bedeniyle bir bütün olarak değerlendiriliyor, kainatın mikro ölçekteki bir modeli olduğu kabul ediliyordu.

Türklerde atlı toplum olma özelliğinin sonucu olarak asker-sivil ayrımının olmaması bakımından müzik algısı.

Musıkimizin, disiplin bakımından esasını oluşturan “Makam” kavramı, Farâbî’den başlayarak ilk dönem nazariyatçıları tarafından ele alınmış çeşitli bakış açılarıyla adlandırılmış ve açıklanmaya çalışılmış.

Türk toplum karakterinin dolayısıyla Türk kültürünün ve müziğinin karakteri ile at arasında ne tür ilişkiler kurulabileceği konusu irdeleniyor.

Musikimizin en önemli yapı unsuru olan makam ve usullerimizin, başlangıçtan itibaren, ilk dönem nazariyatçıları eliyle matematik, fizik ve astronomi bilimlerini ilgilendiren yönleri gereği incelikli bir şekilde ele alınarak değerlendirildiğini görüyoruz.

Attan kaynaklanan tecrübelerimizin, kültürümüze, müziğimize ve düşüncemize nasıl etki ettiği irdeleniyor.

Musikimizin temelini teşkil eden makam ve usullerimizin; konuşma dilimizdeki kelime ve dil öğelerinin etap etap, asırlar içinde geçirdiği evrelerle zenginleşip, olgunlaşması ve kültürel bakımdan hayata mal olan değerleri yüklenip, içine alması benzeri, uzun bir gelişim tarihi olduğu muhakkak.

Atlı toplum olmanın Türk devlet yapısına, kültür ve sanat yaşantısına etkileri irdeleniyor.

Türk musikisi, milletin duygu, düşünce, fikir, ahlak ve iman anlayışının, en üst seviyede, zevk ve hassasiyetle yoğunlaştırılmış bir ifade tarzı. Yaradan’ın yaratılmışa bahşettiği güzelliklerin, düzenini ve disiplinli hareketini temin eden de yine O, Yaradan’ın usulü olsa gerektir.

Atlı Toplumun Kültür ve Musıkî üzerindeki etkisi irdeleniyor.

Türk musikisi, taşıdığı ontik değere bağlı olarak gerek uygulamada ve ortaya koyduğu eserlerle, gerekse müziğin aklı ve işleyiş ilkelerini belirleyen nazarî kurgusunda, dikkat çekici özelliklere sahiptir.

Kültür Sese Bürününce yaylı sazlarımız ile kültürümüzün ilişkisini irdeliyor.

Türk musikisinde bestelenmiş şiirlerin vezniyle, bunların bestelenmesinde kullanılmış usullerimiz arasında, dikkat çekici bir ilişki olduğu, yapılan araştırmalarla her adımda daha da belirginleşerek ortaya çıkmaktadır.

Yay sembolünün kültürün hemen her sahasında, inançtan, hukuka, siyasetten sosyal hayata, teknolojiden sanatlara ve yaylı çalgılar üzerinden müziğimize uzanan çok çeşitli cepheleri üzerine bir program.

Türk müziğinin özgün yönünü yansıtan usullerin uyumlu birlikteliği, şüphesiz bestede ortaya çıkması istenen duygu ve düşünce etkisini güçlendirici bir özellik taşıyor.

Yay nesnel olarak potansiyel enerjiyi barındırması ve oku istediği hedefe yönlendiriyor oluşuyla, başlangıçtan itibaren irade ve kudretin sembolü olmuştur. Asıl irade ve kudret ise Tanrı’ya aittir, Tanrısaldır.

Yaylı çalgılarımızın atası olan oklu kopuz da kök anlamı itibariyle ok ve yayın bir araya geldiği bir tevhid çalgısıdır. Ok ve yayın birlikteliği ile uzun ve kesintisiz sesler elde edilmiştir. Bu çalgı ilk olarak Dede Korkut’un elinde onun hikmetleriyle dile gelmektedir.

Geçen programımızda, irticâli yani içine doğduğu gibi bir musiki ortaya koyma keyfiyetinin, müziğimizin önemli bir özelliği olduğundan bahsetmiştik. İrticali musikî, o ânın şartları, ihtiyacı, duygu ve duyuşlarını, hassasiyetlerini yansıtan, en taze, en etkili ve en cana değer bir ifade imkanı.

Türk yayı atlı okçuluk için tasarlandığından kısa ebatlı, hafif okları bile en uzağa atabilecek kabiliyete sahip yaylar olarak tanınmaktadır. Türk yayının biçimsel ayırıcı özelliği, iki ucu kıvrık, M harfini hatırlatan bir yapıda oluşudur.

Çalgı musikimiz söz konusu olduğunda, aklımıza ilk gelen, Peşrev ve Saz semailerimiz oluyor. Bugün elimizdeki repertuarın sözlü eser ağırlıklı oluşu, çalgı musikisinin dünyamızda yeterince yer bulmadığı, dolayısıyla ona yeterince eğilmediğimiz, yeterli eserler vücuda getirmediğimiz zannı uyandırıyor

Kültürümüze ait çeşitli katmanları gözden geçirdiğimizde, ister istemez Yay’la sembolleşen hem fizik hem metafizik derinliklere doğru bir yolculuğa çıkmış gibi de oluyoruz.

Tasavvufî neşve ile yapılan, duygusal derinliği bulunan hikmetli açıklamalar, musikimizin ve çalgılarımızın birer sembol olarak kullanılıp, onlar üzerinden yapılan değerlendirmeler, kültür dünyamızı biçimlendirmiş ve zaman içinde ona manasını veren somut verilere de dönüşmüş.

Bir kara kamak bodunu vardır. Gidenlerin uğradıkları felâketlere mukabil bunlar yurtta kalanlardır. “Devletli hakanlı kavim idim. Şimdiki bu perişan halim nedir?” Diye dövünmektedirler.

Ramazan ayı, maddî-mânevî birlik ve beraberliğin ve bundan doğan bereketin, en kuvvetle yaşandığı, hissedildiği bir ay.

Modernizmin, deney ve gözlem titizliğiyle ele aldığı konuları, daha detaylı, daha nüanslı hale getirebilme adına, durmadan parçalayan bir bakışla davranmadığını kim söyleyebilir?

Türk din musikisinin biri cami diğeri tekke olmak üzere iki önemli alanı var. Her iki türde de ortak biçim olarak ilahiler kullanılmış. Eski dönemlerde tasavvuf erbabı, tekkelerde icra olunan zikir ve ona eşlik eden musiki için, işitme manasına gelen “Sema” terimini kullanılmış.

Gönül kelimesi insandaki nesnel herhangi bir organa tekabül etmez. Tamamen soyut bir kavramdır. Ve insandaki zatî özneyi işaret eder. Bilge Kağan ölümsüz kitabelerimizde “gönlümdeki sözü taşa vurdurdum” diyor. Gönül sözü!

Türk sosyal hayatında mûsıkî, kullanıldığı zamanın ve mekânın temsil ettiği mânâ etrafında biçimlene gelmiş. Bu biçim alışta musiki, o mânâ etrafında oluşan sosyal atmosferi, sanatın gücüyle kucaklayan, ona uyum sağlayan ve onu güçlendiren, işlevsel bir nitelik de kazanmış.

Gönül dili Türkçemizin içine sırlanmış, büyük bir düşünce dünyamız var. Satıh üstü bakışlarla sıradan bir kelime haznesi gibi görenlerden değilseniz, kavramların âdetâ ezelle kıyâmet arasında, olağanüstü zengin bir tecrübenin hikâyesini anlattıklarını görürsünüz.

Türk Mûsikîsi, Osmanlı devirlerinde, özellikle 15. ve 16. yüzyıllardan itibaren büyük dehalar yetiştirmeye başlamış. Bir yandan Enderun, bir yandan tekkeler bestekârların yetiştiği en değerli ocaklar olmuştur.

Mütercim Âsım Efendi, meşhur Kamus Tercümesi’nde, “Af” kelimesinin köküne dâir anlamları sıralarken, bir de şöyle bir tarif veriyor. Dişi devenin sütü sağıldıktan ve yavrusu emdikten sonra göğsünde kalan zerre miktar süt.

Musiki ile şiir, hem ses hem de ritim ve vezin unsurunu kullanmak bakımından ortaklıkları bulunan iki önemli ifade sanatıdır. Onların birbirini tamamlamasıyla elde edilen ifade kudreti, hiçbir medeniyetin, hiçbir toplumun veya hiçbir devrin reddedemeyeceği ve vaz geçemeyeceği bir bütünlük arz eder.

Devlet kurumunun bir hikmet geleneği olan Töre’nin varlığını devam ettirme aracı olarak tesis edildiği, dolayısıyla Töreye bağlı olanların, yani Türklerin, olmazsa olmazı bir hayatî kurum niteliği taşıdığı, hatırlanmadan veya fark edilmeden, buradaki “devlet müziği” tabirini doğru bir yere koyamayız

Şiirlerinde tasviri ve musikiyi önde tutan ve bu sebeple şiirleri çeşitli bestelerde güfte olarak tercih edilmiş Servet-i Fünûn dönemi şairlerimizden Cenap Şahabettin’i anmak istiyorum.

Kültürümüz; 11 ayın sultanı olarak tanımladığı Ramazan ayını, hiçbir ânını boş geçirmeyecek derecede hem dinî, hem sosyal hayat, hem de kültür, edebiyat, sanat ve musıkî açısından gergef gibi işlemiş ve değerlendirmesini bilmiştir.

Musikimizde, şiirleri dikkate değer sayıda güfte olarak kullanılmış bazı şairler vardır ki, onlar da aynen bestekârlarımız gibi musikimize mühür vurmuş vaz geçilmezlerimizdirler. Şiirleriyle Musikimizde nefes almaya devam eden bir değerli şairimiz olan Faruk Nafiz Çamlıbel gibi...

Ramazan ayının, toplum hayatımızda dâima kendine has bir yeri olmuştur. Ramazan ayının mübarekliği, orucun kudsiyeti ve milletimizin konuk ve yardım severliğinin birleşmesiyle, zaman zaman göz kamaştıracak kadar renkli ve muhteşem demlerin yaşandığı bir Ramazan kültüründen bahsetmek de mümkündür

İnsanoğlu, duyularıyla tanıdığı, duygu, düşünüş ve ilhamlarıyla, somuttan soyuta doğru geliştirdiği değerler bütününü, nesiller boyu gergef gibi işleyerek kültürünün bütün unsurlarına, adeta bir yapı taşı niteliğiyle yerleştirmeyi ve birbiriyle ilişkilendirmeyi bilmiş.

Değerli yazarlarımızdan bir İstanbul hanımefendisi Samiha Ayverdi, görüp geçirdiği demleri, “İstanbul Geceleri” adlı eserinde, “Ramazanlarda İstanbul, görücüye çıkacak bir kız kadar heyecanlı hazırlıklarla coşar didinirdi” diye anlatıyor.

Göz alıcı rengi, çarpıcı keskin kokusuyla bahara karışan bir güzellik de Sümbüldür. Türlü renklerine rağmen daha çok mor rengin hâkim olduğu, salkım biçimli bu çiçek, somuttan soyuta doğru yapılan benzetmelerle, sembolik anlatımların, ifadelerin hatta terimlerin öznesi haline gelmiş.

Bir zamanlar, özellikle Ramazan gecelerinin vaz geçilmezleri arasında yer alan, küçük büyük seyretmeye, dinlemeye doyulamayan Karagöz oyunları da Türk hikmet geleneğinden, tasavvufa, edebiyattan, tasvire, dramadan musıkimize kadar çok cepheli bir kültür ürünü olarak önümüzde duruyor.

Zarif görünüşleri, göz alıcı renkleri, iç açıcı kokularıyla çiçekler, her devirde sevginin, temizliğin ve güzelliğin sembolü olmuş. Kültürümüzde de çiçekler, çok sevilmiş, dikkatli gözlemler yapılarak yetiştirilmiştir.

Bayram temizliklerinden, bayramlık düzmelere, bayram namazından, kabir ziyaretlerine, bayram yemek ve tatlılarından, hediyeleşmelere, eş-dost akraba ziyaretlerine, eğlence ve musıki alışkanlıklarına kadar maddî manevî derinliği olan çok boyutlu bir kavram, Bayram dediğimiz.

İstanbul, en az İstanbul Türkçesi kadar, bütün asırlardan ve uzak yakın vatanlardan derlenmiş, zengin bir terkip, eşsiz bir muhassaladır. Onun yalnız saraylarında değil, göze fakir görünen, nice masum köşelerinin mahremiyetinde bile, engin bir asâlet, tarihî bir sanat ruhu ışıldar.

Baharın, çiçeklerin, gülün, bülbülün ve yeşil atmosferin tasvirini içeren yüklü bir repertuara sahibiz bugün. Fakat sadece o da değil, makam adlarımız ve onların taşıdığı duygusal yapıda da baharın renklerini ve ferahlığını apaçık duyarız.

İstanbul’da tabiatın emsalsiz güzelliği Boğaziçi’ndedir. Boğaz’a o zamanlar gösterilen rağbet, tabiata duyulan sevgiyi ona verilen değeri de gösteriyordu. O devrin insanı için tabiat, ruh ve vücut birlikteliği gibiydi.

Türk müziği dendiği vakit bizce en ufak bir tereddüte yer bırakmadan söyleyelim ki, müziğimiz yekpâre bir yapı taşımaktadır. Bu halk müziği sanat müziği ayırımı esasa dâir bir ayırım değildir. İcra ve ahenk zevkine bağlıdır.

Anadolu Hisarı ve Göksu deresi, yeşillikler içinde, sıra dışı güzelliğiyle, İstanbul’un en gözde ve güzel sahil semtlerinden. Anadolu Hisarı’nın, insana sıcak görünen, tabiatla uyumlu güzelliği sebebiyle, o devirden itibaren adına Güzelhisar veya Güzelce Hisar denmiş.

Türk müziğini anlama çabası söz konusu olduğunda boy örgütlenmesini ve boyların kendi hikayelerini bilmek icap eder demiştik. Çünkü boyların kendilerine has özgün hayatlarından kalma özel üsluplar var. Bu üsluplar sanata ve musıkiye de aksetmiş...

Kurban Bayramı, hepimizin bildiği gibi hac farizasının yerine getirildiği ve Hz. İbrâhim’in oğlu İsmâil’i kurban etmek istemesi hadisesine atıfla, müminlerin kurban kesmek suretiyle Allah’a karşı verilen başarılı imtihanı ve onun sevincini, kendi nefislerine uyarlayarak talim ettikleri bir bayram.

Kültürümüzün nüvesinde her şeyden evvel Töre’nin bulunduğunu ve Töre’nin gereği olarak toplumun sınıfsız ve adalet toplumu olduğunu her vesileyle tekrar ediyoruz. Toplumumuzun insanlık tarihindeki en ağır en yaygın ve uzun süren sınıf zulmünü tatmamış olması, onu tanımamış olduğu anlamına gelmez.

Eski zamanlarda Boğaziçi’nde düzenlenen mehtap âlemlerinde kayıklar, saz takımının bulunduğu kayığı takip ederek, kafileler halinde hareket eder ve sahilin her iki yakasındaki koy ve körfezlerde oyalanan bir seyir izlerlermiş.

Her ne kadar modern eğitim süreçlerinde, bitip tükenmek bilmeyen sızlanmalarımız varsa da ardımızda bıraktığımız büyük tarihin, büyük medeniyetin, büyük insan yetiştirme sırrını keşfetmemizden ileri geldiği teslim edilir. Modern dönemin eğitim iflasları çok yönlü bir yaramızdır

Abdülhak Şinasi Hisar, Boğaziçi Mehtapları adlı eserinde, mehtap gezilerinin bir şahidi olarak, Boğaziçi, mehtap, sular ve musikinin bir arada oluşturduğu doyumsuz bütünlüğü, kendi hissiyatını da ortaya koyarak, bir resim tasvir eder gibi, ustalıkla anlatıyor.

Hazret-i Yunus’un, o baha biçilmez keşif ve tasvirlerinden biri de “Ete kemiğe büründüm, Yunus diye göründüm” ifadeleridir. Yunus diye görünen kimdir? Diye sorsak ve cevabını Yunus’tan istesek, hiç nazlanmaz ve “Tanrı kadim kul kadim ayrılmadık bir adım” deyiverir.

Efendim, eski İstanbul’da hemen bütün Boğaziçi sakinlerinin kayıklarla katıldığı, Boğaziçi mehtap âlemleri; denize açılarak hemen bütün gece, musiki eşliğinde mehtabın seyredildiği, dillere destan bir güzellik olarak anlatılıyor.

Bizim kültürümüzde bireyselleşme, yani eski tabirle ferdiyet kazanma; sosyalleşme aleyhtarı, aile ve sosyal kurumları reddediş temelli gelişmez. Bilakis, sevgi, sevgiye doyuş, vefa, sadakat, fedakârlık gibi temel değerler, aile bütünleşmesinden toplum hayatına yansıyan güzelliklerdir.

Binlerce yıllık Türk tarihi göz önüne alındığında, destanlaşan göçlerimiz başta olmak üzere, ferdî veya toplumsal olarak, gurbeti ortaya çıkaran her türlü mecburiyet şartını görmüş, tanımış ve tatmış bir millet olduğumuz malumdur.

Türkçemizde yanmak ve uyanmak kelimeleri arasında kavramsal bir geçişlilik, bir benzerlik var. Uyanmanın, anlamayla, fark edişle ilişkisi açık. Diğer taraftan bir yanma türüne de atıf yapıyor. Kültürümüzde, gerek yanmanın gerek uyanmanın insandaki karşılığını ise, “gönül” kavramı içinde buluyoruz.

Efendim, Selâm; kültür ve irfan hayatımızda ruhlar arasında köprü kurmanın en yaygın aracı. Bir kimseye, bir topluluğa, yakınlık, sevgi ve nezaket göstermek, sağlık ve esenlik dilemek için söylediğimiz, seçtiğimiz eylem biçimi, genel olarak selamı oluşturuyor.

Orijinal şekliyle köngül, yanmanın gerçekleştiği bir mahal. Aşkla sevgiyle, özlemle, gurbetle tutuşuyor. O yüzden aşk, ayrılık, firkat, hasret, gurbet hep ateşle anılmış, ateşle tarif edilmiştir.

Güzel bir manzaraya bakarken gözlerimizi yumarız. Yakıcı bir nağme duyduğumuzda, “insanı öldürüyor bu” deriz. Âşıklarımız sevgililerinin bakışlarında, kirpiğinde, gözünde, kaşında, gamzesinde, edasında, başını çevirişinde, birer ölüm zevki, ölüm cazibesi bulurlar.

Vuslatta ne oluyor da eşikten beşiğe her cins ve rengiyle canlılar bunun peşinde ömür tüketiyor. “Tohumun vuslatı, uygun şartlardaki toprağıyla buluşmasıdır” hükmü, vuslatı, sınırları dışına taşırmadan görme alışkanlığımız, vuslatın bir sürecin başlangıcı olduğunu görmemize mani oluyor.

Peygamberimiz ve eshabı, kendi yurtları olan Mekke’de gördükleri kötü muamele ve yaşadıkları çileler sebebiyle Medine’ye göç etmek zorunda kalmışlardı. Bu göç hadisesi yani hicret, bu ayda gerçekleştiği için Muharrem ayının birinci günü Müslüman takvimine göre yılbaşıdır.

Musıki repertuarımız açısından bakıldığında, mersiyelerin besteli şekillerine Muharremiyye veya muharrem ilahileri denmiş. Mersiyelerin serbest tarzda makamla okunanlarını ise yine Mersiye adıyla anmışız.

Birçok kişi hep aynı hatırayı, aynı sabit resmi, hissî, fikri yâdında tutma zannıyla davransa da aslında o eski çerçeve veya çerçeveler, zaman içinde kişilerin meyil ve niyetlerine göre bir dönüşüme bir evrime de uğrarlar.

Efendim, neredeyse bin yıl önce, Anadolu’yu yurt edinişimizin kapısı olan Malazgirt zaferinden, vatanımız Anadolu'muzu korumakla sınandığımız Büyük Taarruz’a kadar Ağustos ayı, Türk tarihinin altın sayfalarının yazıldığı bir ay olmuş.

Kültür Sese Bürününce - İstanbul - 15/02/2023

Kültür Sese Bürününce - İstanbul - 22/02/2023

Kültür Sese Bürününce - İstanbul - 01/03/2023