O zamanlar on bir yaşındaydım ve görme özürlüydüm.

Ailemle arkadaşlarımla yaşadığım köyde arkadaşlarımın en küçüğü yetmiş yaşındaydı. Bütün çocuklar, gençler, orta yaşlılar kentlere göç ettiğinden, ailemin dışında herkes ihtiyardı.

Annem dünyanın en kuvvetli kadınıydı ve ihtiyarlar köyünün muhtarıydı. Dünyanın en bilgili adamı olan babam da köyün öğretmeniydi. Ama bütün çocuklar gidince tek bir öğrencisi kalmamıştı zavallının. Böylece bize de İstanbul yolu görünmüştü.

İstanbul'daki evimize bir türlü alışmamıştım. Köydeki köpeğim Kayrak gibi bir kılavuzum da olmadığı için sürekli bir şeylere çarpıp duruyordum.

Köydeyken köpeğim Kayrak'ın kılavuzluğunda her yere gidebilirdim; ama burada dışarı adım atmama bile izin vermiyorlardı. Tekerlekli çın çınımla evin içinde dolaşıp duruyordum. Bir tek arkadaşım bile yoktu.

Bir gece inanılmaz bir şey oldu. Köyde bir düğünde tanıdığım ve çok sevdiğim darbukacı ansızın çıkageldi.

Artık ilk günlerde olduğu gibi sıkılmıyordum; çünkü köydeyken bir düğünde tanıdığım ve çok sevdiğim darbukacı yanımdaydı.

O gece hayatında bir kez bile ağlamamış olan ben, hüngür hüngür ağladım. Ve ertesi sabah erkenden uyandırdılar. Annem çabucak giydirdi. Evde aylardır konuşulan şey gerçekleşecekti. Göz ameliyatı olacaktım.