Öykümün başladığı güne dek silik bir Hariciye memuruydum. Anlatacaklarım benden çok sevdiklerimin hayatı üstünedir.

Ankara Cebeci Hastanesi'nin küçük bir odasındayım. Yirmi gün önce iki bacağımı da kestiler.

Kafamdaki kurşunu neden şimdiye kadar çıkarmadılar? Kurşun çıkarsa kafamda boşalır diye mi korkuyorlar?

Geçmişi, ta Milli Mücadele'den öncesini hatırlamak için üç günüm kaldı. Annemi, onun alafranga dostlarını, annemin amcasının oğlu olan Cemal'in gelişiyle ansızın değişen hayatımı düşünüyorum.

Hayatımı düşünmek için belki de yalnız yirmi dört saatim kaldı. İzmir'in işgalini, kocası ve oğlu düşman tarafından öldürülen Ayşe'nin bizim eve sığınışını, sonra annemle bozuşarak Gedikpaşa'da bir eve taşınmasını hatırlamak için...

Kafamdaki kurşunu çıkarmanın sırası bugün geldi. Yatağımda hep geçmişi düşündüm, belki de son kez düşündüm.